en een pijn in haar hart. Zoe was niet op zoek naar roem; ze kon er gewoon niet bij blijven staan en toekijken hoe iemand stierf omdat de artsen één cruciaal feit over het hoofd hadden gezien.
Na een tumultueuze start in de spreekkamer maakte een verbijsterde stilte plaats voor een oprecht debat. Dr. Wallace en andere specialisten begonnen de plausibiliteit van de auto-immuunhepatitishypothese te bespreken. Sommigen waren het erover eens dat sommige laboratoriumresultaten niet in het standaardpatroon pasten. De cardioloog voegde eraan toe dat ze systemische symptomen had die ook van belang konden zijn. De bezoekende gastro-enteroloog begon zich zeldzame gevallen te herinneren die hij tijdens zijn onderzoeken was tegengekomen.
Dr. Silver slikte zijn trots in, hield op met spotten en gaf toe dat, hoewel Zoe iets had gehoord of zich had ingebeeld, haar idee niet helemaal ongegrond was. Zoe zelf werd uitgenodigd om op de conferentie te blijven. Het was vreemd om met een groep artsen aan dezelfde tafel te zitten. Ze voelde een mengeling van trots dat ze eindelijk naar haar luisterden en schaamte dat ze geen formele titel had. Dr. Wallace bleek echter verrassend open.
Hij was oprecht nieuwsgierig naar de diepgang van haar medische kennis. Hij stelde gerichte vragen en zij antwoordde door specifieke antilichamen te noemen, uit te leggen waarom hun waarden getest moesten worden en steroïdetherapie te noemen, die doorgaans wordt gebruikt voor de behandeling van auto-immuunhepatitis. Ze waagde geen gok; ze wist er echt alles van.
