Een doffe, metaalachtige echo rolde terug, diep en hol.
« Er zit iets in, » fluisterde iemand.
Even bewoog niemand. De kapitein ademde langzaam uit. « Goed. We hijsen hem aan boord – voorzichtig. »
Het team werkte in gespannen stilte, maakte touwen vast en tilde de bol op het dek. Van dichtbij zag hij er nog vreemder uit: solide, zwaar, maar toch naadloos, alsof hij uit één stuk was gesmeed.
De waarheid achter het mysterie
Later die avond, nadat ze foto’s en coördinaten naar de kustwacht hadden gestuurd, kreeg de bemanning eindelijk antwoord.
De ‘mysterieuze bol’, zoals ze hem begonnen te noemen, bleek onderdeel te zijn van een experimenteel oceanografisch systeem dat gebruikt werd om onderwaterstromingen en temperatuurveranderingen te bestuderen. Deze drijvende sensoren waren meestal diep onder het oppervlak verankerd, maar stormen of mechanische storingen konden ze doen afdrijven.
Opgelucht gelach vulde het dek. « Dus het was toch geen mijn, » zei een matroos, terwijl hij op het metalen oppervlak klopte.
Maar kapitein Harris bleef fronsen. « Vreemd, » zei hij zachtjes. « Elk stuk overheids- of onderzoeksapparatuur dat ik heb gezien, heeft identificatiecodes. Deze – niets. Geen logo, geen nummer. Het is helemaal leeg. »
De oceaan bewaart zijn geheimen
